ബിനു എം. പള്ളിപ്പാട് / ഓര്‍മ്മ

ഓണത്തിന്റെ നിറങ്ങള്‍ മാറി. തലയിണ, പായ്, ബെഡ്ഷീറ്റുകള്‍, ബക്കറ്റുകള്‍…. .തെല്ലും ഓണമില്ലാത്തവരുടെ കൂട്ടംകൂടി നിന്നുള്ള ചായകുടി, തിടുക്കങ്ങളില്ലാത്ത തട്ടുകടകള്‍…. അങ്ങനെ എന്റെ അമ്മയുടെ ജീവനെടുത്ത മനസാക്ഷിയില്ലാത്ത ദുര്‍ഗ്ഗത്തിന്റെ കമാനത്തിനടിയിലൂടെ കാറ് അകത്തെ അത്യാഹിതത്തിന്റെ വാതിലിലേക്ക് പാഞ്ഞ് പാര്‍ക്ക് ചെയ്തു. ബിനു പള്ളിപ്പാട് തന്റെ ഉത്രാടരാവനുഭവം പങ്കുവയ്ക്കുന്നു.

ഏതാണ്ട് ഈ തിരുവോണത്തലേന്ന് ഒരു വര്‍ഷം പൂര്‍ത്തിയാവാന്‍ പോകുന്നു ആ സംഭവത്തിന്. കൊല്ലത്തെ നീരാവില്‍ പ്രകാശ് കലാകേന്ദ്രത്തിലെ കുട്ടികളോടൊപ്പം ഞാനുള്‍പ്പെടെയുള്ള കുറച്ചാളുകള്‍ ചേര്‍ന്ന് കമ്പോസ് ചെയ്ത ആ നാട്ടിലെ തന്നെ മുതിര്‍ന്ന കവികളുടെ പാട്ടുകള്‍ ഒരു കാവ്യകേളി പോലെ അവതരിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള റിഹേഴ്സല്‍ ക്യാമ്പിലേക്കാണ് യാത്രയെങ്കിലും തിരികെ കൊട്ടാരക്കരയിലിറങ്ങി നാല് ദിവസം രാപ്പകല്‍ സിനിമ കാണുക എന്ന പരിപാടിയും കൂടി കണക്ക് കൂട്ടിയിട്ടുണ്ട്. ഓടക്കുഴലും ശ്രുതിബോക്സുമടങ്ങിയ ബാഗ് ഇടത്തെ തോളിലിട്ട് ബസില്‍ കയറി കൊല്ലത്തിന് ടിക്കറ്റെടുത്തു. മദ്യപിക്കാനുള്ള പണമില്ലാത്തതിനാല്‍ കയറിയ പാടെ മൊബൈല്‍ ഹെഡ്ഫോണുമായി ബന്ധിപ്പിച്ച് പാട്ട് കേട്ട് കണ്ണടച്ചിരുന്നു. കയ്യാളുകളും മേസ്തിരിമാരും വടക്കന്‍ കേരളത്തില്‍ പണിക്കുപോയവരുമായ് കുറേയധികം പേര്‍ മദ്യപിച്ച് ഉച്ചത്തില്‍ കഥപറഞ്ഞും ചിരിച്ചും ആ യാത്ര അവരുടെ വീട്ടുമുറ്റങ്ങളുടേതുപോലെയാക്കി. എല്ലാവരുടേയും കയ്യില്‍ പുത്തന്‍ കവറുകള്‍, മുഴച്ച് നില്‍ക്കുന്ന പൊതികള്‍, പായ്ക്കറ്റുകള്‍ അവരവരുടെ ഗ്രാമങ്ങളിലേക്കുള്ള ഓണവുമായുള്ള പോക്ക്. തക്കല, മാര്‍ത്താണ്ഡം, കുലശേഖരം തുടങ്ങിയ സ്ഥലങ്ങളില്‍ നിന്നാണധികം പേരും. വലിയ സംഭാഷണങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ചില മലയാളവാക്കുകള്‍ തമിഴില്‍ കയറിവന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ഡ്രൈവര്‍ ഇതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ തന്റെ വീടിന്റെ ഓണം മനസിലിട്ടടുക്കിയടുക്കി കൃത്യമായ സ്ഥലത്ത് നിര്‍ത്തിയും ആളെടുത്തും പാഞ്ഞുപോയി.

ഏകദേശം കൊട്ടാരക്കരയടുത്തപ്പോള്‍ പെട്ടെന്ന് ഫോണെടുത്തു കൂട്ടുകാരനായ വക്കീലിനെ വിളിച്ചു. പറഞ്ഞുവെച്ചതുപോലെ ഇവിടിറങ്ങാന്‍ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് വക്കീലിന്റെ മറുപടി. രാത്രി എട്ടുമണിയായിക്കാണും. നിലാവും ചന്ദ്രനും കൊട്ടാരക്കര സ്റ്റാന്റില്‍ മാത്രം കുറച്ച് താഴ്ന്നു നിന്നു. പത്തുമിനിട്ടിനകം വക്കീല്‍ കാറുമായ് വന്നു. ആദ്യം തന്നെ മദ്യവും ഗ്ളാസും തൊട്ടുകൂട്ടുകളും വാങ്ങി ഡിക്കിയില്‍ നിറച്ചു. ഇതുപോലെ ഓണവുമായ് പുറത്തുപോകാനിരിക്കുന്ന പല വീടുകളില്‍ കഴിയുന്ന സുഹൃത്തുക്കളെ വിളിക്കണം. കൂട്ടിയിണക്കണം. അകലെയുള്ള കനാലിനോട് ചേര്‍ന്നുകിടക്കുന്ന കാനനഛായയില്‍ രാത്രി വിലയം പ്രാപിക്കണം. റിഹേഴ്സലും പരിപാടിയും അപ്പോഴേക്കും മനസുകൊണ്ട് മാറ്റിവെച്ചിരുന്നു. കാറിലിരുന്ന് പ്ളാന്‍ ചെയ്തു തുടങ്ങി. ആദ്യം ഒരെണ്ണം അടിക്കുക. പിന്നെ പ്ളാനിങ്ങാവാമെന്ന് കരുതി ബോട്ടില്‍ തുറന്നു. പെട്ടെന്ന് വക്കീലിന്റെ ഫോണില്‍ ഒരു വിളി വന്നു. പകച്ചുപകച്ചുള്ള ചോദ്യങ്ങളും മറുപടിയും സമാധാനപ്പെടുത്തലും ദുരന്തത്തിന്റെ പല മുഖങ്ങളായ്. സ്റ്റിയറിങ്ങില്‍ നെറ്റിമുട്ടിച്ച് ഇനി ഇത്രയും പൈസക്കെവിടെ പോകുമെന്ന ശബ്ദം സ്റ്റിയറിങ്ങിനടിയിലൂടെ താഴേക്കുപോയി. ശ്ശൊ…. ഒരു രാത്രി പോയിക്കിട്ടിയെന്നു ഞാനും. എന്തായാലും അത്യാവശ്യമായും തിരുവനന്തപുരം മെഡിക്കല്‍ കോളേജ് വരെ പോയേ പറ്റൂവെന്ന് വക്കീല്‍ കര്‍ക്കശിച്ചു. വണ്ടി തെക്കോട്ടു തിരിച്ച് ആദ്യം കണ്ട പമ്പില്‍ നിന്ന് പെട്രോളടിച്ചു. വക്കീലിന്റെ ഒരു പരിചയക്കാരിയുടേതായിരുന്നു ഫോണ്‍, അവരുടെ മകനെന്തോ ആക്സിഡന്റ് പറ്റി മെഡിക്കല്‍ കോളേജിലാണത്രേ! അത്യാവശ്യമായും 25000 രൂപ വേണം. കാര്‍ തിരുവനന്തപുരത്തേക്ക് അതീവജാഗ്രതകളോടെ പാഞ്ഞു. ഉന്മത്തരായ ടൂവീലറുകളും കാറുകളും പാട്ടും ചിരിയും ഉച്ചത്തിലുള്ള സംഭാഷണങ്ങളുമായി കാറ്റുപോലെ പോയി. ചെറിയ ചെറിയ ജംഗ്ഷനുകളില്‍ പോലും മരത്തില്‍ പാട്ട് അനൌണ്‍സ്മെന്റ്. ഓണാഘോഷങ്ങള്‍, ഘോഷയാത്രക്കുള്ള വലിയ പക്ഷികള്‍, വാമനന്മാര്‍, മഹാബലിമാര്‍ തുടങ്ങിയവര്‍ കളി കഴിഞ്ഞ് മുന്നോട്ടാഞ്ഞാഞ്ഞ് ലോറികളിലും മറ്റും തിരികെപ്പോന്നുകൊണ്ടിരുന്നുരുന്നു. ഞങ്ങള്‍ വാങ്ങിയ കള്ള് ഡിക്കിയിലിരുന്ന് കിടുങ്ങിക്കിടുങ്ങി വണ്ടിക്കുള്ളിലെ നിശ്ശബ്ദത പൊട്ടിച്ചുവിട്ടു. മെഡിക്കല്‍ കോളേജ് അടുത്തുവന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ഓണത്തിന്റെ നിറങ്ങള്‍ മാറി. തലയിണ, പായ്, ബെഡ്ഷീറ്റുകള്‍, ബക്കറ്റുകള്‍…. .തെല്ലും ഓണമില്ലാത്തവരുടെ കൂട്ടംകൂടി നിന്നുള്ള ചായകുടി, തിടുക്കങ്ങളില്ലാത്ത തട്ടുകടകള്‍…. അങ്ങനെ എന്റെ അമ്മയുടെ ജീവനെടുത്ത മനസാക്ഷിയില്ലാത്ത ദുര്‍ഗ്ഗത്തിന്റെ കമാനത്തിനടിയിലൂടെ കാറ് അകത്തെ അത്യാഹിതത്തിന്റെ വാതിലിലേക്ക് പാഞ്ഞ് പാര്‍ക്ക് ചെയ്തു.
വണ്ടിയിലിരുന്ന് ഞങ്ങളോരോന്ന് ഒഴിച്ചുകുടിച്ചു. ഒട്ടും ആവേശമില്ലാതെ ചെറുപ്പത്തില്‍ നിര്‍ബന്ധിച്ച് കുടിപ്പിക്കുന്ന സിറപ്പ് പോലെ അത് താഴേക്ക് ഒരരുചിയോടെ ഇറങ്ങി. ഡോര്‍ ലോക്ക് ചെയ്ത് പുറത്തിറങ്ങി. അത്യാഹിതങ്ങള്‍ ദിവസത്തിന്റെ ഔന്നത്യത്തിനനുസരിച്ച് ആഘാതം കൂടിയവയായിരുന്നു. അതിന്റെ ഇരകള്‍ മിക്കതും പാവപ്പെട്ടവര്‍, കൈലിയുടുത്തവര്‍, നൈറ്റിയിട്ടവര്‍, കറുത്തവര്‍, തൊഴിലാളികള്‍.

നോട്ടം ചെന്ന് പതിയുന്നിടത്തെല്ലാം മരണത്തിന്റേയോ അതിന് തൊട്ടുമുമ്പുള്ളതോ ആയ നിമിഷങ്ങള്‍. ചോര ഇവിടെയൊരു നിറം മാത്രമായി വേണം കരുതുവാനെന്ന് തോന്നി. അത്യാഹിത വിഭാഗത്തിന്റെ മൂലയില്‍ ഒരു തടിച്ച സ്ത്രീയും മകളും വേര്‍പെടാതിരുന്നു കരയുന്നു. ശബ്ദം കരച്ചിലിന്റെ കാറ്റായി ഉടക്കി തെറിക്കുന്നു. വക്കീലിനെ കണ്ടതും അത് ആര്‍ത്തിയുള്ള എന്തോ ആളലായി. കൈ മുകളിലേക്ക് പൊക്കി അവരുടെ വിധിയെ വിളിച്ച് മാറത്തടിച്ചു. മകള്‍ അവരെ ആശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ഡോക്ടര്‍മാരോട് ചേര്‍ന്ന് അങ്ങേയറ്റത്തെ ആദ്യത്തെ കട്ടിലാണെന്ന് പറഞ്ഞു. ഞങ്ങള്‍ തിടുക്കത്തിലവിടെയെത്തി. കയ്യും കാലും തോര്‍ത്ത് കൊണ്ട് കട്ടിലിന്റെ മൂലകളില്‍ ബന്ധിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. നടു ഇളക്കി കട്ടിലിലേക്ക് തല്ലി തല വശങ്ങളിലേക്കിളക്ക് പല്ല് കടിച്ച് ഞരക്കി കിടക്കുന്നു ഏകദേശം ഇരുപത്തിയൊന്ന് വയസു വരുന്ന ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്‍. തലയുടെ പിന്‍ഭാഗം പൊതിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. വെള്ളത്തുണിക്ക് പശയുള്ളതിനാലാവാം ചോരയിലെ ജലാംശത്തെ പടര്‍ത്താതെ മുടി മാത്രം കുതിര്‍ത്ത് വശങ്ങളിലൂടെ ചെറുതായ് കവിഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ട്. ഞങ്ങള്‍ അടുത്തേക്ക് ചെന്നതും കാവല്‍ നിന്ന വെള്ളവസ്ത്രം ധരിച്ച ഒരാളും കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നു ഒരാളും ഫോണുമായ് പുറത്തേക്ക് പാഞ്ഞുപോയി. ഞാന്‍ കാലിലും വക്കീല്‍ തലക്ക് പിറകില്‍ നിന്ന് മുഖം വശത്തേക്ക് ചരിച്ച് രണ്ടു കൈകളിലും പിടിച്ചുറപ്പിച്ച് കിടത്തി. ആരും നോക്കാനില്ലാതെ മരണത്തോട് മുഖാമുഖമായ് അരമണിക്കൂറോളമങ്ങനെ ബലം പിടിച്ച് നിന്നു. സിസ്റ്റര്‍മാര്‍ അടുക്കാതെ അകലെനിന്ന് കമ്പോണ്ടറുടെ കയ്യിലേക്ക് ബ്ളേഡും പഞ്ഞിയും തുണിയുമുള്ളൊരു പാത്രം കൈമാറി. ഉടല്‍ തന്നെ മുസല്‍മാനായ ഒരു ഡോക്ടര്‍ അടുത്തുവന്നു. കമ്പോണ്ടറിനെ വഴക്കുപറഞ്ഞ് ബ്ളേഡ് വാങ്ങി തല ചരിച്ചുപിടിച്ച് പിന്‍വശം മുഴുവനും കട്ടപിടിച്ചമുടി സെക്കന്റുകള്‍ കൊണ്ട് വടിച്ച് മാറ്റി വെടിപ്പാക്കി.

തലക്കു പിറകുവശം ഒരാനയുടെ കീഴ്ചുണ്ടുപോലെ താഴേക്കിളകി വാപൊളിച്ചിരുന്നു. ഒട്ടുപാലിന്റെ ചുവന്ന വലിയ പന്തുപോലെ തലയുടെ പിന്‍ഭാഗം കറുത്തിരുണ്ട രക്തം പൊടിഞ്ഞു. താമസിയാതെ തന്നെ ഒരു പ്രൊഫസര്‍ കയറിവന്നു. അയാളുടെ ശബ്ദവും ഉയരവും ഭാഷയും ആ അത്യാഹിത വിഭാഗം മുഴുവനും നടുക്കി. വെട്ടിയൊതുക്കിയ താടിയുള്ളയാള്‍ ഒരു തികഞ്ഞ കലാകാരനെപ്പോലെ തോന്നിച്ചു. അയാള്‍ വന്നപാടെ ചെറുപ്പക്കാരന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ഇരുമ്പിന്റെ വളഞ്ഞ സൂത്രം കൊണ്ട് അമര്‍ത്തി ഉരച്ചു. പൊടുന്നനവെ വായില്‍ നിന്ന് ചില്ലിചിക്കനും മദ്യവും ചേര്‍ന്ന ഒരു തരം ബ്രൌണ്‍പേസ്റ്റ് പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചു. അവിടമാകെ ദുര്‍ഗ്ഗന്ധം.
“ഇവന്റെ കൂടെ വന്നതാരാ?”
“ഞങ്ങളാണ് സാര്‍….” വക്കീല്‍ പറഞ്ഞു.
“ബന്ധുവാണോ?”
“അല്ല സാര്‍’
“സംഭവമറിഞ്ഞ് വന്നതാണ് സാര്‍”
“ഇവനെ ഇവിടെത്തിച്ചതാരാ?”
“അവര്‍ പുറത്തേക്ക് പോയി സാര്‍”
“എന്താ സംഭവിച്ചതെന്നറിയാമോ?”
“റയില്‍വേ ട്രാക്കില്‍ കിടക്കുന്നതായി വിവരം ലഭിക്കുകയായിരുന്നു സാര്‍, ട്രയിന്‍ തട്ടിയതാണെന്ന് സംശയമുണ്ട് സാര്‍”
“ആര് പറഞ്ഞു. ഇതാരോ പ്ളാന്‍ ചെയ്ത് തലക്ക് പിന്‍വശം കോടാലിക്കോ പിക്കാസിനോ മറ്റോ ഒറ്റയടി അടിച്ചതാ”
നല്ല പടച്ചട്ട പോലുള്ള നെഞ്ച്. ആരോഗ്യമുള്ള ശരീരം. ഒത്തനീളം, പൊടിമീശ. അപ്പോഴേക്കും അവന്റെ ഒരുവശം തളര്‍ന്നിരുന്നു. രക്ഷപ്പെടുന്ന കാര്യം ഉറപ്പില്ല. അവന്റെ ഹൃദയം മാത്രം അകലെയെങ്ങോ എത്താനുള്ള തോണിക്കാരന്റെ ഉച്ചത്തില്‍ ആഴത്തില്‍ തുഴഞ്ഞു.
ഡോക്ടര്‍മാരും കുറേ സിസ്റ്റര്‍മാരും അവനു ചുറ്റും കൂടി നിന്നു. അവരെ അപ്പോള്‍ ഏതോ ഖനിത്തൊഴിലാളികളെപ്പോലെ തോന്നിച്ചു. പുറത്തേക്കുപോയ നാട്ടുകാര്‍ പയ്യന്മാര്‍ വന്നു. അതിലൊരാള്‍ സാമുദായിക പ്രവര്‍ത്തകന്‍, മറ്റൊരാള്‍ അയല്‍വാസി. ആ സ്ത്രീ രണ്ടാമതൊരാളെ വിവാഹം ചെയ്ത് തമിഴ്നാട്ടിലായിരുന്നു.
“മകള്‍ ഏതോ ഹോസ്റ്റലില്‍ നിന്ന് ഡിഗ്രിക്ക് പഠിക്കുന്നു. ഈ പയ്യന്‍ മേശരി പണിക്കാരനാ…”
“സന്ധ്യക്കെങ്ങാണ്ട് സംഭവിച്ചതാ….”
“പയ്യന്‍ മാത്രം തന്തേടെ വീതം പറമ്പില്‍ വീട് കെട്ടി താമസിക്കുവാര്‍ന്നു. അപ്പൂപ്പന്‍ തന്ത ചെയ്യിച്ചതാണെന്നാ പറഞ്ഞു കേള്‍ക്കുന്നത്. തള്ള അവട വഴിക്ക് പോയില്ലേ…. മകള്‍ അവട വഴിക്കും…. അവന്‍ പിന്നെന്തോ ചെയ്യാനാ? …”

ഓണവും ആഘോഷങ്ങളും മനുഷ്യരുടെ ആയുസിന്റെ മൂശകളില്‍ ഉരുകി അമര്‍ന്നുറച്ചു. സമയം രാത്രി രണ്ടര കഴിഞ്ഞു. ആ സ്ത്രീക്ക് കുറച്ച് പണം കൊടുത്ത് ഞങ്ങളിറങ്ങി. കാറില്‍ കയറി ബാക്കി ഡിക്കിയിലിരുന്നത് പച്ചവെള്ളം പോലെ കുടിച്ച് തീര്‍ത്ത് കൊട്ടാരക്കരയിലേക്ക് വണ്ടിയോടിച്ചു. കയ്യിലും ഉടുപ്പിലുമെല്ലാം രക്തം കട്ടപിടിച്ചതിന്റെ പശ ഉണങ്ങി ഒരുതരം മിനുസമായി. തിരുവോണത്തിന്റെ പ്രഭാതം കിഴക്ക് ചളുങ്ങിയ ചെമ്പ്പാത്രം പോലെ പ്രകാശിച്ചുവന്നു. ആഘോഷങ്ങളെ വിഴുങ്ങിയ ആധിയുടെ പാമ്പിനുല്‍ളില്‍ പെട്ട് കണ്ണ് പുളിച്ച് രാവിലെ അഞ്ചുമണിയോടെ വക്കീലിന്റെ കട്ടിലിലേക്ക് ഞങ്ങളും വീണു.