ഷിബി പീറ്റര്‍
____________________________________________________________
വിശ്വാസി ശരീരങ്ങള്‍  കേരളത്തിലെ സുറിയാനി സഭകള്‍ക്ക് വാര്‍പ്പ് രൂപം നല്കിയത് ഒരു സാമുദായിക സ്വത്വം തന്നെ ആയിരുന്നു. എന്നാല്‍ ദളിത് ശരീരങ്ങള്‍ ഈ വാര്‍പ്പ് രൂപത്തില്‍ എപ്പോഴും ഇളകി തെറിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും. ഒരേസമയം ഒരു പൊതു സ്വത്വ രൂപം (ബോധമല്ല) നല്കുകയും അതേസമയം തന്നെ അഴിഞ്ഞു പോകുകയും ചെയ്യുന്ന ഒന്നാണ് ദളിത് ക്രൈസ്തവ ശരീരങ്ങള്‍. ഇന്ന് സഭകള്‍ അതിന്റെ വാര്‍പ്പ് രൂപത്തെ പരിഷ്കരിച്ചിട്ടുണ്ട്. കട്ടിയായ അതിന്റെ പുറംതോടിനെ ഇലാസ്തികതയുള്ള ഒരു പ്രതലം ആക്കി അത് പുനര്‍നിര്‍മ്മിച്ചിരിക്കുന്നു. അതിന്റെ വായ എന്തിനെയും ഉള്‍ക്കൊള്ളുകയും അതിനുള്ളില്‍ നിന്നും വിധേയത്വ നിര്‍മ്മിതികളെ പുറത്തേക്ക് വിസര്‍ജ്ജിക്കുകയും ചെയ്യും. ദളിത് അവകാശങ്ങളുടെ അപ്പോസ്തലന്മാരായി ഇന്ന് സഭകള്‍ മാറുന്നത് അതിനാലാണ്. പക്ഷേ  എവിടെയാണ് ദളിത് അനുഭവം, പ്രതിനിധ്യം, വിശ്വാസം സഭയുടെ അടിസ്ഥാനമായിട്ടുള്ളത്? എവിടെയാണ് സഭ ലിംഗ പദവി അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നത്? പരിസ്ഥിതി എന്നാല്‍ പുല്ലുചെത്തായി പ്രയോഗിക്കുകയല്ലാതെ അതിന്റെ രാഷ്ട്രീയത്തെ സഭ അഭിസംബോധന ചെയ്യുമോ? എവിടെയാണ് സഭ ജനാധിപത്യം കാണിച്ചു തരുന്നത്?
____________________________________________________________

ഒരിടവേളക്ക് ശേഷം ഇന്ന് എസ്. സി. എം ചാപ്പലില്‍ പ്രഭാത പ്രാര്‍ത്ഥനയില്‍ പങ്കെടുത്തു. സാധാരണയായി ഇവിടെയുള്ളപ്പോള്‍ ഞാന്‍ മാത്രം ചാപ്പലില്‍ പോകാറില്ല. ആരാധനയെ ജീവിതത്തിന്റെ വലിയൊരു ഭാഗമായി ഒരു കാലത്ത് കണ്ടിരുന്നു. പിതാവ് ഒരു ഉപദേശി ആയതിനാല്‍ പള്ളില്‍പോക്ക് ഒരു ദിനചര്യ ആയിരുന്നു. എല്ലാം പള്ളിമയം ആയിരുന്ന കാലം. ഓര്‍മ്മകള്‍ അത്രയൊന്നും ഉറയ്ക്കാതിരുന്ന ഒരു നേരത്ത് എന്റെ ജന്മദേശമായ കോട്ടയം, കുറിച്ചിയില്‍ നിന്നും അങ്ങാടിക്കലിലേക്ക് ജീവിതം പറിച്ചും നടപ്പെട്ടു. അങ്ങാടിക്കല്‍ അന്ന് ഒരു ചെറിയൊരു പള്ളിയായിരുന്നു. പള്ളിയെക്കാളും പള്ളിമുറ്റത്ത് നിന്നിരുന്ന ബദാംമരമാണ് ഓര്‍മ്മകളില്‍ പടര്‍ന്നു നിന്നിരുന്നത്. പള്ളിയോടു ചേര്‍ന്നുള്ള സെമിത്തേരി ഒളിച്ചു കളികള്‍ക്ക് ഇടമായിരുന്നു. ഒരുപാട്  ഓര്‍മ്മകള്‍ മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന, ചേതനയറ്റ ദേഹങ്ങള്‍ക്ക് മുകളിലൂടെയുള്ള ഒരു ഒളിച്ചുകളിയാണ് ജീവിതം എന്നൊന്നും അന്ന് അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. മരണം, പിടി കിട്ടാതെ പോകുന്ന കൂട്ടക്കരച്ചിലിന്റെ ഒരു ഒഴിവു ദിനം മാത്രമായിട്ടാണ് അന്ന് കരുതിപ്പോന്നത്.
കുരിശ് മനസ്സില്‍ അടയാളപ്പെടുത്താതെ പോയ നാളുകളില്‍ വലിയൊരു പെട്രോള്‍മാക്സ് മനസ്സില്‍ എപ്പോഴോ കയറിക്കൂടിയിരുന്നു. അത് മിക്കവാറും ഒരു  ക്രിസ്തുമസ് രാത്രിയിലാകണം. പക്ഷേ ഇല്ലിതണ്ടില്‍ തങ്ങിയിരിക്കുന്ന വര്‍ണ്ണ കടലാസുകളില്‍ തീര്‍ത്ത നക്ഷത്ര വിളക്കുകള്‍ എന്തുകൊണ്ടാണ് എന്നില്‍ വെളിച്ചം നിറക്കാതെ പോയത്? അത് കാണിച്ച് തരേണ്ടുന്ന ദിശാ സൂചനയില്‍ കാലിത്തൊഴുത്തില്‍ എത്താതെ പോയത്? വീട്ടിലെ മണ്ണെണ്ണ വിളക്കിലെ പുകയാര്‍ന്ന അരണ്ട വെളിച്ചത്തില്‍നിന്നും പെട്രോള്‍മാക്സ് ഒരു ആധുനികനായി എന്നെ കൊരിത്തരിപ്പിച്ചിരിക്കാം. ഒരിക്കല്‍ അതില്‍ തൊട്ടതിന് പൊടിയന്‍ എന്ന മുതിര്‍ന്ന ഒരാള് എന്റെ  മനസ്സിലെ വല്ലാതെ ഉലച്ചുകളഞ്ഞു. പൊടിയന്‍ എന്ന പേര് ഇന്നും ഞെട്ടലായി എന്നെ പിന്തുടരുന്നത് അതിനാലാണ്. അന്നുമിന്നും പെട്രോള്‍ മാക്സ് എനിക്ക് അത്ഭുതമാണ്. പിന്നീട് ഒട്ടേറെ ക്രിസ്തുമസ് രാവുകള്‍, പ്രാര്‍ത്ഥന ഇടങ്ങള്‍ ഞങ്ങളെ വഴികാണിച്ചത്  ആ ചില്ലുവിളക്കാണ്. ഒരു സമുദായത്തിന് പൊതുവായിട്ടുള്ള വെളിച്ചം നല്കിയ പെട്രോള്‍ മാക്സ്, റാന്തല്‍ വിളക്കില്‍നിന്നും പരിഷ്ക്കരിക്കപ്പെട്ട രൂപം ആയിരുന്നു. അത് സമുദായത്തിന്റെ അന്തസ്സിന്റെ അടയാളം കൂടി ആയിരുന്നിരിക്കണം. അന്നൊന്നും പള്ളീം ആരാധനയും തലേക്കേറിട്ടില്ല. അപ്പോഴേക്കും അടുത്ത നാട്ടിലേക്ക് – മീനടത്തേക്ക് ഞങ്ങള്‍ പലായനം ചെയ്തിരുന്നു. അവിടെ വച്ചാണ് പള്ളീം മണീം പാട്ടുമൊക്കെ രക്തത്തില്‍ കലര്‍ന്നത്. ആദ്യമായി ഒരു പാട്ട് മനസ്സില്‍ ഉടക്കിക്കിടന്നു പോയതും അന്നാളിലാണ്.
“കര്‍ത്താവിന്‍ സന്തോഷം
അവനെന്‍ ബലം
പാരീതില്‍പാര്‍ക്കും നാള്‍ അവനെന്‍ബലം
അവനെന്റെ സങ്കേതം വിശ്രമം നാള്‍തോറും
അവനെന്റെ സര്‍വ്വവുമേ..”
ഈ പാട്ടിനൊപ്പം, പതിവായി അത് പാടിയിരുന്ന ഒറു പെണ്‍കുട്ടിയും ഓര്‍മ്മകളില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും കാലക്രമേണ അവള്‍ മാഞ്ഞുപോകുകയും കര്‍ത്താവിലുള്ള എന്റെ സന്തോഷം ഏറി വരുകയും ചെയ്തു. സണ്‍ഡേ സ്കൂളുംമറ്റുമായി പള്ളി ജീവിതം ശരീരത്തെയും മനസ്സിനെയും നിര്‍ണ്ണിയിച്ചു തുടങ്ങി, കളിയിടങ്ങളില്‍ പിടിയരിയുടെ മണം വിയര്‍പ്പില്‍ കലര്‍ന്ന് തുടങ്ങിയത് ഞാന്‍ തരിച്ചറിഞ്ഞു തുടങ്ങിയിരുന്നു. “ദൈവം അനുകൂലമെങ്കിലും പ്രതികൂലം ആണ്” എന്ന വിശ്വാസ അടിത്തറയില്‍ പള്ളിപ്പറമ്പുകള്‍ക്കകത്ത് യേശു കൂട്ടായി വന്നു തുടങ്ങി.
അപ്പോഴേക്കും ചെറുതായി ആഴ്ന്നു തുടങ്ങിയിരുന്ന വേരുകള്‍ അറുത്ത് അടുത്ത ദേശമായ ഇടയാറ്റുപാടത്തേക്ക് ഞങ്ങള്‍ നീങ്ങിയിരുന്നു. പിറവത്തിനും പെരുവയ്ക്കും മദ്ധ്യേ, മുളക്കുളം പഞ്ചായത്തിലെ ഒരു കുന്നിന്‍ പുറത്താണ്  ഇടയാറ്റുപാടം സി. എസ്. ഐ പള്ളി. കുന്നിന് മുകളില്‍ ചരലുകള്‍ നിറഞ്ഞ വിശാലമായ ഒരിടം ആയിരുന്നു അത്. ചെല്ലാനിരപ്പ് എന്നാണ് അവിടം അറിയപ്പെടുക. കറുത്ത ആടുകള്‍ മാത്രം മേയുന്ന കുന്നിന്‍ പുറം. പള്ളിക്ക് പരിസരത്ത് തന്നെ ആടുകളുടെ വീടുകള്‍ എല്ലാ കറുത്ത ജീവിതങ്ങളുടെയും നേര്‍പ്പതിപ്പായിരുന്നു ചെല്ലാനിരപ്പ്.
കലുഷിതമായ ഒരു കാലമായിരുന്നു അത്. വലിയൊരു ജനക്കൂട്ടം തന്നെ ഞായറാഴ്ചകളില്‍ പള്ളി നിറച്ചിരുന്നു. ഞായറാഴ്ചകളില്‍ മാത്രമല്ല മറ്റുദിവസങ്ങളിലും പള്ളിപരിസരം സജീവമായിരുന്നു. പള്ളിക്ക് മുന്നിലെ വിശാലമായ പറമ്പില്‍ അത്ഭുതങ്ങളുടെ ലോകമാണ് ഞങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പില്‍ കാത്തിരുന്നത്. പഴയ പിഞ്ഞാണ പാത്രങ്ങള്‍ സ്റിയറിംഗ് ആക്കി, കപ്പത്തൊലില്‍  ചെരുപ്പില്‍ വെട്ടിയെടുത്ത ചക്രങ്ങള്‍ ഘടിപ്പിച്ച് മൈതാനം ചുറ്റിവരുന്ന ഒട്ടേറെ വണ്ടികള്‍ എനിക്ക് മുന്‍പില്‍ ഹുങ്കോടെ കടന്നു പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു. നടപ്പുരയില്‍ സന്തോഷ് ആയിരുന്നു മുതിര്‍ന്ന കുട്ടികളുടെ നേതാവ്. എന്റെ സഹോദരന്മാരും ഓരോ വണ്ടികള്‍ ഉണ്ടാക്കി സന്തോഷിനെ അനുഗമിച്ചിരുന്നു. എന്നെപ്പോലെയുള്ള നരന്ത് പിള്ളാരെ ഗട്ടറുകള്‍പോലെ സന്തോഷ് ഒഴിവാക്കിയിരുന്നു. അപ്പോഴും അയാള്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു ആരാധനാ പുരുഷന്‍ ആയിരുന്നു. യേശുവില്‍നിന്നും സന്തോഷിലേക്ക് എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ സഞ്ചരിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. സന്തോഷ് പറയുന്ന കഥകള്‍പോലും നേരിട്ട് കേള്‍ക്കാന്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് സാധിച്ചിരുന്നില്ല.

________________________________________________________
ആരാധനാ രൂപങ്ങളില്‍ ദളിതര്‍ക്ക് അവരെത്തന്നെ കണ്ടെടുക്കുക സാധ്യമല്ല. ഞങ്ങളുടെ പള്ളികളില്‍ എല്ലാ വിശ്വാസികള്‍ക്കും വേണ്ടിയുള്ള മധ്യസ്ഥ പ്രാര്‍ത്ഥനയുടെ അനുഗ്രഹം എല്ലാ ദളിതര്‍ക്കും ആദിവാസികള്‍ക്കും  ലഭിക്കില്ല. പക്ഷെ, കേരളത്തിലെ എല്ലാ നസ്രാണികള്‍ക്കും കിട്ടും. കാരണം എല്ലാ നസ്രാണികളും ക്രിസ്താനികള്‍ ആണ്. മാര്‍ത്തോമാ മേത്രോപ്പോലീത്ത അടക്കമുള്ള അവരുടെ സാമുദായിക നേതാക്കള്‍ക്കായും ഉണ്ട് പ്രത്യേകമായ പ്രാര്‍ത്ഥന. കേരളത്തിലെ സുറിയാനി സാമുദായവല്ക്കരണത്തെ പുരോഗമന രൂപത്തില്‍ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന എക്യുമെനിക്കല്‍ പ്രസ്ഥാനങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടിയും ദളിതര്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കേണ്ടി വരുമ്പോള്‍ ദളിത് ആദിവാസി പ്രസ്ഥാനങ്ങളും ജീവിത പോരാട്ടങ്ങലും “അക്രൈസ്തവമായി” തുടരുന്നു. അപ്പോള്‍ പിന്നെ സഹോദങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാന്‍ ദളിത് ക്രൈസ്തവര്‍ക്ക് എങ്ങിനെയാണ് കഴിയുക?
________________________________________________________

സന്ധ്യാവേളകളില്‍ സഹോദരന്മാര്‍ സന്തോഷിനെക്കുറിച്ചും അയാളുടെ കഥകളെക്കുറിച്ചും ആവേശത്തോടെ സംസാരിച്ചു. പണ്ടൊരിക്കല്‍ സായിപ്പിനൊപ്പം സാന്തോഷിന്റെ അപ്പുപ്പന്‍ നടന്നു പോകവേ സായിപ്പിന്റെ കാല്‍ച്ചുവട്ടില്‍ ഒരു വെടിയുണ്ട വന്നു വീഴുകയും കുറച്ച് ചുവടുകള്‍ വച്ചശേഷം സായിപ്പ് മരിച്ചു വീഴുകയും ചെയ്തത്രേ!! വെടിയുണ്ട ദേഹത്ത് പതിക്കാതെ മരിക്കുമോ എന്നുള്ള ചോദ്യം അന്ന് നിലവില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. സന്തോഷിന്റെ കഥകളില്‍ അല്ലെങ്കില്‍ തന്നെ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഇടമില്ലായിരുന്നു. ഭീതിയുടെയും ആകാംഷകളുടെയും മുഖങ്ങള്‍ മാത്രമേ സന്തോഷിനു ചുറ്റും എപ്പോഴും ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. പള്ളിക്ക് പുറത്തെ ജീവിതങ്ങള്‍ ഞങ്ങല്‍ അറിയുന്നത് സന്തോഷിലൂടെ ആണ്. എല്ലാ കഥപറച്ചിലിനും ശേഷം തട്ടും പുറത്തിരിക്കുന്ന ബൈബിള്‍ പിടിച്ചു സന്തോഷ് ആണയിട്ടിരുന്നു. കഥകള്‍ വിശ്വാസത്തിലൂടെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യമായി തീരുവാന്‍ അത് ധാരാളം ആയിരുന്നു. സന്തോഷിന്റെ ‘തട്ടും പുറത്തിരിക്കുന്ന ബൈബിള്‍’ അത് വിശ്വാസമായി ഞങ്ങളെ കീഴടക്കിയിരുന്നു.
പള്ളി ജീവിതം പതിവുപോലെ നീങ്ങുന്ന നാളുകളിലൊന്നിലാണ് രൂക്ഷമായ കലഹങ്ങള്‍ ചെല്ലാനിരിപ്പിനെ ഉലച്ചു തുടങ്ങിയത.് മധ്യകേരള മഹായിടവകയില്‍ നടന്നു വന്നിരുന്ന ദളിത് സമരങ്ങളുടെ ഊര്‍ജ്ജ കേന്ദ്രമായി ഇടയാറ്റു പാടം പള്ളി മാറിയിരുന്നു. സമരത്തിന്റെ പ്രധാന നേതാക്കളില്‍ ഒരാള്‍ എന്റെ പിതാവായിരുന്നു. അന്ന് സഭയിലെ യുവജനങ്ങളുടെ ഹരമായിരുന്ന ടി. എം. യേശുദാസ് സാര്‍ ഇടയാറ്റുപാടം പള്ളിയുടെ ഇടവകയായ ഇടപ്പള്ളിച്ചിറയിലെ അംഗവും. സ്വാഭാവികമായും ചെല്ലാനിരപ്പില്‍ സമരത്തിന് ശക്തമായ അടിത്തറ ഉണ്ടായി. ഒപ്പം ഒറ്റുകാരും. പള്ളിയില്‍ സമരം ചെയ്യുന്നവരും ബിഷപ്പിനെ അനുകൂലിക്കുന്നവരും എന്ന രണ്ടു വിഭാഗക്കാര്‍ നിലവില്‍വന്നു. അതിനു മുന്‍പ് തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്ന കുടുംബ വഴക്കുകളും വ്യക്തി വിരോധങ്ങളും മൂലം ഒരു വിഭാഗം സ്വാഭാവികമായി എതിര്‍ ചേരിയില്‍ വിന്യസിക്കുകയായിരുന്നു. ഉപദേശിയുടെ നേതൃത്വത്തില്‍ ബിഷപ്പിനെതിരായ പ്രസ്ഥാനത്തില്‍ ആണ് ബഹുഭൂരിപക്ഷം ജനങ്ങലും നിലയുറപ്പിച്ചത്. ഒന്നോ രണ്ടോ കുടുംബക്കാര്‍ അടങ്ങുന്ന വിഭാഗം മഹായിടവകയിലെ അധികാരപക്ഷത്തെ ന്യായീകരിച്ച് അവര്‍ക്കായി നില കൊണ്ടു. അതി രൂക്ഷമായ നിലയിലേക്ക് കാര്യങ്ങള്‍ കടന്നു പോകവേ പള്ളിക്ക് പുറത്ത് വിശ്വാസ ജീവിതങ്ങള്‍ രൂപപ്പെടുന്നത് ഞങ്ങള്‍ കണ്ടു. ബിഷപ്പ് പോലീസിനെ സ്വാധീനിച്ച് പള്ളിക്കുള്ളില്‍ മീറ്റിങ്ങുകള്‍ നിരോധിച്ചു. പള്ളിക്ക് മുന്നിലെ വിശാലമായ മൈതാനത്ത് അതെ പള്ളിയിലെ ജനങ്ങളും ഉപദേശിയും മറ്റു ദേശങ്ങളില്‍ നിന്ന് വന്ന നൂറു കണക്കിന് ജനങ്ങളും വലിയ ഒരു സമ്മേളനം തന്നെ നടത്തി. വെറും പറമ്പില്‍ തിരു അത്താഴമേശ ഒരുങ്ങി.  അപ്പം നുറുങ്ങി. ജനങ്ങള്‍ സത്യാ മുന്തിരിവള്ളിയായ യേശുവിന്റെ രക്തം പാനം ചെയ്തു. കറുത്ത ജനം ഒരു വലിയ കറുത്ത സഭയായി മാറുന്നത് ഞാന്‍  കണ്ടു. ഞായറാഴ്ചകളില്‍, മറ്റു വിശേഷ ദിനങ്ങളില്‍ പള്ളിയില്‍ ശുശ്രൂഷകള്‍ പതിവുപോലെ നടന്നു. അപ്പോഴും സമരം ശക്തമായി നടന്നിരുന്നു. ജനകീയ ഗാനങ്ങള്‍ കരുത്താര്‍ജ്ജിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. കോട്ടയത്തും ചങ്ങനാശ്ശേരിയിലും ക്യാമ്പുകളില്‍  പങ്കെടുത്തു വരുന്ന യുവാക്കള്‍ പള്ളിവീടിനു മുന്നില്‍ പുതിയ കാഴ്ചകളും അറിവുകളും പകര്‍ന്നു നല്കി. പാട്ടുകളായിരുന്നു അതില്‍ ഏറെ പ്രിയമുള്ളത്.
“കാലവരിമുകളില്‍ ജ്വലിച്ചു നില്‍ക്കും
നിത്യസ്നേഹത്തില്‍ ജ്വാല
കൊളുത്തുമിവിടെ പുത്തന്‍ കൈത്തിരി
തമസ്സ് മറ്റീടാന്‍ ഇവിടെ
തമസ്സ് മറ്റീടാന്‍ ” (തയ്യില്‍ ബേബി)

” വെളുത്ത പാട്ടുകള്‍ പാടി നടക്കണ മേലാളന്മാര്‍
ഈ കറുത്ത മക്കടെ താളമേളം കേട്ട് ചോട് മാറുന്നേ
അതിനാല്‍ കറുത്ത മുത്തേ
ഈ ഇരുണ്ട ലോക താഴ്വോരങ്ങളില്‍
വെട്ടം നിറയ്ക്കൂ…
ഈ ഇരുണ്ട ലോക താഴ്വോരങ്ങളില്‍
വെട്ടം നിറയ്ക്കൂ…” (കുമരകം ബാബു)

തുടങ്ങി നൂറു കണക്കിന് ഗാനങ്ങള്‍  വിശ്വാസത്തിന്റെയും ജീവിതത്തിന്റെയും ഭാഗമായി ലയിച്ചു ചേര്‍ന്നു തുടങ്ങി. പെട്രോള്‍ മാക്സിന്റെ വെളിച്ചത്തില്‍ നിന്നും ദളിതരുടെ ജീവിതങ്ങളിലേക്ക് നീതിയുടെയും സ്വയം തിരിച്ചറുകളൂടേയും കറുത്ത വെളിച്ചം അരിച്ചെത്തുന്നത് ഞാന്‍ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു. പിന്നീട് ഉള്ള സ്ഥലം മാറ്റങ്ങള്‍ (വൈക്കം, അടൂര്‍, കുമരകം, കോതവരുത്തി) വേരുകള്‍ അറുത്തു മാറ്റിയവ ആയിരുന്നില്ല. എല്ലായിടത്തും ഒരേ മുഖങ്ങള്‍ ഒരേ അനുഭവങ്ങള്‍, വിലാപങ്ങള്‍, സന്തോഷങ്ങള്‍. ദളിത് ക്രൈസ്തവ ജീവിതത്തിന്റെ  നേര്‍കാഴ്ചകള്‍. അങ്ങിനെ കാലം മുന്നോട്ടു നീങ്ങവേ സമര രൂപങ്ങള്‍ മാറി. പ്രതിസന്ധികള്‍ ഭിന്ന രീതികളില്‍ ആയി. അപ്പോഴും പള്ളിയും ആരാധനയും ആശ്വാസത്തിന്റെ ഉറവിടങ്ങള്‍ ആയിരുന്നു. പാട്ടുകള്‍ ജീവിതത്തെ മുന്നോട്ട് നയിച്ചിരുന്നു.
അതേ സമയം ചെല്ലാനിരപ്പ് പള്ളിക്ക് മുന്നിലെ വിശാലമായ മൈതാനവും അതിലെ കറുത്ത സഭയും വളര്‍ന്ന വലുതായിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അത് എന്റെ കാഴ്ചയും മറച്ചു വലുതായിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ലോകത്തിന്റെ പലകോണുകളിലും ജനങ്ങള്‍ തിരുമേശ ഒരുക്കുകയും അതില്‍ സ്വയം നുറുക്കപ്പെടുകയും രക്തം ചീന്തുകയും ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ പള്ളികളില്‍ മരത്തിന്റെ ഒരു തിരുമേശമാത്രമാണുള്ളത്.

___________________________________________________
രോഗാവസ്ഥയിലുള്ള കെ. എം. സലിംകുമാറിന് വേണ്ടി എന്നാണ് ദളിതര്‍ക്ക് പള്ളിയില്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാന്‍ ആവുക? എന്നാണ് സി. കെ. ജാനുവിനെയും കെ. കെ. കൊച്ചിനെയും പള്ളിയില്‍ വിളിച്ച് ആദരിക്കാന്‍ കഴിയുക. കല്ലറ സുകുമാരന്റെയും പോള്‍ ചിരക്കരോടിന്റെയും ഓര്‍മ്മ ദിനം ആചരിക്കാന്‍ കഴിയുക. ഡി. എച്ച്. ആറ് എം. പ്രവര്‍ത്തകരുടെ വിശദീകരണയോഗം നടത്താന്‍ കഴിയുക. ചെങ്ങറയില്‍പോയി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാനും  പാടാനും കഴിയുക. ത്രീ ഡി സ്റീരിയോ കാസ്റും പാപ്പിലിയോ ബുദ്ധയും പ്രദര്‍ശിപ്പിക്കാന്‍  കഴിയുക. എസ്. ജോസഫിന്റെ കവിതകള്‍ ഉറക്കെ ചൊല്ലാനാവുക? ഇവിടെയാണ് എല്ലാവരും ഒരേ സ്വരത്തില്‍ പറയുക: അതങ്ങ് പള്ളീല്‍ പോയി പറഞ്ഞാമതി.
___________________________________________________

 അതില്‍ പതിവുപോലെ അപ്പവും വീഞ്ഞും പുരോഹിത്മാര്‍ അര്‍ഹരായവര്‍ക്ക് വിളമ്പികൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഞങ്ങളുടെ പള്ളികള്‍ വലുതായില്ല. ചുരുങ്ങിയതുമില്ല.
പള്ളി ഒരു വലിയ വാര്‍പ്പ് മാതൃക ആയിരുന്നു എക്കാലവും. അതിന് വളര്‍ച്ചയോ ചുരുങ്ങളോ ഇല്ല. യാഥാസ്ഥിതികത്വം, വിശ്വാസം, ആചാരങ്ങള്‍, ആരാധന രൂപങ്ങള്‍ തുടങ്ങി അത് വാര്‍ത്തെടുക്കുന്ന സാമൂഹിക നിര്‍മ്മിതികള്‍ ആണ് എക്കാലത്തും. വിശ്വാസി ശരീരങ്ങള്‍  കേരളത്തിലെ സുറിയാനി സഭകള്‍ക്ക് ഈ വാര്‍പ്പ് രൂപം നല്കിയത് ഒരു സാമുദായിക സ്വത്വം തന്നെ ആയിരുന്നു. എന്നാല്‍ ദളിത് ശരീരങ്ങള്‍ ഈ വാര്‍പ്പ് രൂപത്തില്‍ എപ്പോഴും ഇളകി തെറിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും. ഒരേസമയം ഒരു പൊതു സ്വത്വ രൂപം (ബോധമല്ല) നല്കുകയും അതേസമയം തന്നെ അഴിഞ്ഞു പോകുകയും ചെയ്യുന്ന ഒന്നാണ് ദളിത് ക്രൈസ്തവ ശരീരങ്ങള്‍. ഇന്ന് സഭകള്‍ അതിന്റെ വാര്‍പ്പ് രൂപത്തെ പരിഷ്കരിച്ചിട്ടുണ്ട്. കട്ടിയായ അതിന്റെ പുറംതോടിനെ ഇലാസ്തികതയുള്ള ഒരു പ്രതലം ആക്കി അത് പുനര്‍നിര്‍മ്മിച്ചിരിക്കുന്നു. അതിന്റെ വായ എന്തിനെയും ഉള്‍ക്കൊള്ളുകയും അതിനുള്ളില്‍ നിന്നും വിധേയത്വ നിര്‍മ്മിതികളെ പുറത്തേക്ക് വിസര്‍ജ്ജിക്കുകയും ചെയ്യും. ദളിത് അവകാശങ്ങളുടെ അപ്പോസ്തലന്മാരായി ഇന്ന് സഭകള്‍ മാറുന്നത് അതിനാലാണ്. പക്ഷേ  എവിടെയാണ് ദളിത് അനുഭവം, പ്രതിനിധ്യം, വിശ്വാസം സഭയുടെ അടിസ്ഥാനമായിട്ടുള്ളത്? എവിടെയാണ് സഭ ലിംഗ പദവി അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നത്? പരിസ്ഥിതി എന്നാല്‍ പുല്ലുചെത്തായി പ്രയോഗിക്കുകയല്ലാതെ അതിന്റെ രാഷ്ട്രീയത്തെ സഭ അഭിസംബോധന ചെയ്യുമോ? എവിടെയാണ് സഭ ജനാധിപത്യം കാണിച്ചു തരുന്നത്? സഭ അതിന്റെ വാര്‍പ്പ് രൂപങ്ങളെ പുര്‍ നിര്‍മ്മിക്കുകയം പുതിയ ചോദ്യങ്ങളെ വിധേയത്വ നിമ്മിതകളിലൂടെ കബളിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുകയാണ്. ഇക്കാരണങ്ങളാല്‍ അല്ലെങ്കിലും ഏകദേശം രണ്ടു വര്‍ഷം ആയി ഞാന്‍ എന്റെ പള്ളിയില്‍ ആരാധാനയില്‍ പങ്കെടുത്തിട്ടു. ആരാധകള്‍ മടുത്തിട്ടില്ല. പാട്ടുകള്‍ മുഷിഞ്ഞിട്ടുമില്ല. അവിടെ ഒറ്റ കാര്യം മാത്രമേ എന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കാറുള്ളൂ. ഞങ്ങളുടെ ബന്ധു ജനങ്ങള്‍ എല്ലാം ചേര്‍ന്ന് പാട്ടുകള്‍ പാടുമ്പോള്‍..
“ആയിരമായിരം നാവുകളാലത്
വര്‍ണ്ണിപ്പതിനെളുതോ
പതിനായിരത്തിങ്കലോരംശം ചൊല്ലീടുവാന്‍
പാരിലസാധ്യമഹൊ..
എന്തതിശയമേ…”
ഇതല്ലാതെ ആരാധനാ രൂപങ്ങളില്‍ ദളിതര്‍ക്ക് അവരെത്തന്നെ കണ്ടെടുക്കുക സാധ്യമല്ല. ഞങ്ങളുടെ പള്ളികളില്‍ എല്ലാ വിശ്വാസികള്‍ക്കും വേണ്ടിയുള്ള മധ്യസ്ഥ പ്രാര്‍ത്ഥനയുടെ അനുഗ്രഹം എല്ലാ ദളിതര്‍ക്കും ആദിവാസികള്‍ക്കും  ലഭിക്കില്ല. പക്ഷെ, കേരളത്തിലെ എല്ലാ നസ്രാണികള്‍ക്കും കിട്ടും. കാരണം എല്ലാ നസ്രാണികളും ക്രിസ്താനികള്‍ ആണ്. മാര്‍ത്തോമാ മേത്രോപ്പോലീത്ത അടക്കമുള്ള അവരുടെ സാമുദായിക നേതാക്കള്‍ക്കായും ഉണ്ട് പ്രത്യേകമായ പ്രാര്‍ത്ഥന. കേരളത്തിലെ സുറിയാനി സാമുദായവല്ക്കരണത്തെ പുരോഗമന രൂപത്തില്‍ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന എക്യുമെനിക്കല്‍ പ്രസ്ഥാനങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടിയും ദളിതര്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കേണ്ടി വരുമ്പോള്‍ ദളിത് ആദിവാസി പ്രസ്ഥാനങ്ങളും ജീവിത പോരാട്ടങ്ങലും “അക്രൈസ്തവമായി” തുടരുന്നു. അപ്പോള്‍ പിന്നെ സഹോദങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാന്‍ ദളിത് ക്രൈസ്തവര്‍ക്ക് എങ്ങിനെയാണ് കഴിയുക?  ഈ സങ്കീര്‍ണ്ണത ദളിത് വിശ്വാസത്തിന്റെ / ദൈവശാസ്ത്രത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനപ്രശ്നമാണ്. ഞാന്‍ ആലോചിക്കാറുണ്ട്, രോഗാവസ്ഥയിലുള്ള കെ. എം. സലിംകുമാറിന് വേണ്ടി എന്നാണ് ദളിതര്‍ക്ക് പള്ളിയില്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാന്‍ ആവുക? എന്നാണ് സി. കെ. ജാനുവിനെയും കെ. കെ. കൊച്ചിനെയും പള്ളിയില്‍ വിളിച്ച് ആദരിക്കാന്‍ കഴിയുക. കല്ലറ സുകുമാരന്റെയും പോള്‍ ചിരക്കരോടിന്റെയും ഓര്‍മ്മ ദിനം ആചരിക്കാന്‍ കഴിയുക. ഡി. എച്ച്. ആറ് എം. പ്രവര്‍ത്തകരുടെ വിശദീകരണയോഗം നടത്താന്‍ കഴിയുക. ചെങ്ങറയില്‍പോയി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാനും  പാടാനും കഴിയുക. ത്രീ ഡി സ്റീരിയോ കാസ്റും പാപ്പിലിയോ ബുദ്ധയും പ്രദര്‍ശിപ്പിക്കാന്‍  കഴിയുക. എസ്. ജോസഫിന്റെ കവിതകള്‍ ഉറക്കെ ചൊല്ലാനാവുക? ഇവിടെയാണ് എല്ലാവരും ഒരേ സ്വരത്തില്‍ പറയുക: അതങ്ങ് പള്ളീല്‍ പോയി പറഞ്ഞാമതി.
ഞാനിപ്പോള്‍ പള്ളീലെ തിരുമേശകളില്‍ കര്‍ത്താവിനെ കാണാറില്ല. എനിക്ക് ചുറ്റും വലിയ വായില്‍ നിലവിളിച്ചോണ്ട് പാടുന്ന കണ്ണുകളില്‍ ഞാനവനെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അപ്പോള്‍ ഞാന്‍ മുന്‍ നിരയില്‍ പുല്‍പ്പായയില്‍ ഇരിക്കുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളെ  നോക്കും. അവര്‍ നോക്കുന്നത് വിശുദ്ധ മദ്ബഹയിലേക്ക് അല്ലല്ലോ? വിശാലമായ പുറം  കാഴ്ചകളിലെക്കല്ലേ? അവിടെ തിരുമേശകളില്‍ അവര്‍ക്ക് ഇനി രക്തം ചീന്തെണ്ടി വരാതിരിക്കട്ടെ. വിലാപങ്ങളുടെ പ്രാകാരങ്ങളില്‍ നിന്നും സ്വപ്നങ്ങള്‍ നെയ്യുന്ന ഇടങ്ങളായി എന്നാണ് ദൈവമേ നിങ്ങളുടെ പള്ളികള്‍ മാറുക.
…. അഗ്നി മേഘ തൂണുകളാല്‍ അടിയാരെ എന്നും നടത്തി
അനുദിനം കൂടെയിരുന്നൂ അപ്പനെ കടാക്ഷിക്കുക…
നിന്റെ ഹിതം പോലെയെന്നെ നിത്യം നടത്തീടേണമേ…
(ബാംഗ്ളൂര്‍ കേന്ദ്രമാക്കി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന സ്റുഡന്റ് ക്രിസ്ത്യന്‍ മൂവ്മെന്റ് ഓഫ് ഇന്ത്യയുടെ മനുഷ്യാവകാശ വിഭാഗം സെക്രട്ടറിയാണ് ഷിബി പീറ്റര്‍.)