പ്രദീപ് കുളങ്ങര

1934-ല്‍ ഇ.മാധവന്‍ എഴുതിയ സ്വതന്ത്രസമുദായം എന്ന പുസ്തകം നിരോധിച്ചതും, 1935ല്‍ ഇന്ത്യാ ഗവ.ആക്ട് നിലവില്‍ വന്നതും കോണ്‍ഗ്രസ്സ് അത് തള്ളിയതും, 1936-ല്‍ ബോംബേ മഹര്‍ സമ്മേളനത്തില്‍ വെച്ച് അയിത്തജനത ഹിന്ദുമതം ഉപേക്ഷിക്കണം എന്ന് അംബേദ്കര്‍ ആഹ്വാനം ചെയ്തതും, ഈഴവര്‍ ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിക്കണം എന്ന് തീയ്യ മഹാസഭ ആഹ്വാനം ചെയ്തതും കാരണം ചില പരിമിത വിട്ടുവീഴ്ചകള്‍ ചെയ്യാന്‍ പഴയ ക്ഷേത്രവാദികള്‍ തയ്യാറായി എന്നതു വാസ്തവമാണ്. അതാണ് അവരുടെ ഭാഷയില്‍ പറയുന്ന മുപ്പത്താറിലെ ക്ഷേത്രപ്രവേശനം. പിന്നെയും പത്തുവര്‍ഷത്തിനു ശേഷമാണ് കൊച്ചില്‍ (1947 ഡിസംബര്‍ 20) ക്ഷേത്രപ്രവേശന വിളംബരം ഉണ്ടായത് എങ്ങെനെല്ലാം നീട്ടിക്കൊണ്ടുപോകാമോ, എങ്ങെനെല്ലാം വെട്ടിച്ചുരുക്കാമോ അങ്ങെനെല്ലാം ചെയ്ത് കുളിപ്പിച്ചു കിടത്തിയ ഒരു ക്ഷേത്രപ്രവേശനം കേരളീയ ജനത പഠിക്കേണ്ടതാണ്. വിശിഷ്യാ കീഴാളമാക്കപ്പെട്ട ജനതയെങ്കിലും പഠിക്കണം.

 

ആധുനീകവും മാനവീകവുമായ സങ്കല്പത്തില്‍ നിന്നുകൊണ്ട് ചിന്തിച്ചാല്‍ ജനങ്ങളുടെ നീതി അധികാര സ്ഥാനങ്ങളിലിരിക്കുന്നവരുടെ അനുകമ്പയോ ഔദാര്യമോ അല്ല അവകാശമാണ്. ഇത്തരമൊരു നീതിബോധത്തില്‍ നിന്നുകൊണ്ട് ചരിത്രത്തെ സമീപിച്ചാല്‍ ക്ഷേത്രപ്രവേശനം എന്നു വിളിക്കപ്പെടുന്നതു തന്നെ മാറ്റി പ്രയോഗിക്കേണ്ടതാണ്. ക്ഷേത്രപ്രവേശനമല്ല ക്ഷേത്രാരോഹണം എന്നാണ് വിളിക്കേണ്ടത്. എങ്കിലെ അത് ജനപക്ഷത്തെ ദ്വോതിപ്പിക്കുന്ന ഭാഷാപ്രയോഗമാകൂ. ഭാഷയെപ്പോലും വരേണ്യവത്കരിച്ചും സവര്‍ണവത്ക്കരിച്ചുമാണല്ലൊ അധികാരവര്‍ഗം പ്രയോഗിക്കുക. ക്ഷേത്രാരോഹണത്തെ ക്ഷേത്രപ്രവേശനമാക്കി രാജാവിന്റെ പിറന്നാളനുകമ്പയാക്കി ഇന്നുപോലും ചിത്രീകരിക്കുന്നത് ദാസ്യമനോഭാവത്തിന്റെ ബഹിര്‍സ്ഫുരണമല്ലാതെ മറ്റെന്താണ്?

ക്ഷേത്രം ഒരു നാണയത്തിന്റെ രണ്ടു വശങ്ങളെന്നപോലെ ആത്മീയവും ഭൌതീകവുമായ ഒരു ഉപകരണമാണ്. ഭൌതീകമായ ഏതെങ്കിലും ഉത്പന്നം ഉദ്പാദിപ്പിക്കുന്ന ഉപകരണമല്ല ക്ഷേത്രം. അമ്പലവും വിഗ്രഹവും ഭൌതീകവസ്തുക്കളാണ്. നിരവധി തൊഴിലുകളും സമ്പദ് വിനിയോഗവും ക്ഷേത്രത്തിലും അനുബന്ധമായും നടക്കുന്നു. അതിനാല്‍ ഭൌതീകനിയന്ത്രണങ്ങള്‍ നടക്കുന്ന ഒരുപകരണമാണ് അത്. അതുപോലെ തന്നെ ആചാര അനുഷ്ഠാനങ്ങള്‍ വഴി മനുഷ്യ മനസിനെ ക്ഷേത്രങ്ങള്‍ നിയന്ത്രിക്കുന്നു. മനുഷ്യന്റെ സാംസ്ക്കാരീക മനോഘടനയെ അത് നിയന്ത്രിക്കുന്നു. ചുരുക്കത്തില്‍ ക്ഷേത്രം എന്നത് ദാര്‍ശനീക ഭാവത്തിലെത്തിനില്ക്കുന്ന സവിശേഷമായ ഒരു ഉപകരണമാണ്. അത് ഉപയോഗിച്ച് മനുഷ്യസമൂഹത്തെ കീറിമുറിക്കാനും ഒരുമയില്‍ നിര്‍ത്താനും കഴിയും. ഒരു നൂറ്റാണ്ടു മുന്‍പ് വരെ ക്ഷേത്രങ്ങള്‍ മനുഷ്യനെ പ്രത്യക്ഷവിഭജനത്തിന് വിധേയമാക്കുന്ന ഒരു ഉപകരണമായിരുന്നു. സാമൂഹീക നിയന്ത്രണത്തിന് മൂര്‍ച്ചയേറിയ ആയുധമായിരുന്നു ക്ഷേത്രം. അതിനാല്‍ ഫ്യൂഡല്‍ രാജവാഴ്ചക്കാലത്ത് ക്ഷേത്രങ്ങള്‍ രാഷ്ട്രീയാധികാരത്തിന്റെ വിഭജനോപകരണമായി വര്‍ത്തിച്ചു.

എന്നാല്‍ അരുവിപ്പുറം പ്രതിഷ്ഠയോടെ സ്ഥിതിയാകെ മാറി. ജന്മപാപ ബോധത്താലും ത്രിഗുണവാദത്താലും (തമസ് – രജസ് -സാത്വീകം) അദ്വൈത സിദ്ധാന്തത്തെ ഒന്നാന്തരം ചൂഷണപദ്ധതിയാക്കി വിനിയോഗിച്ചിരുന്ന പഴയ ക്ഷേത്രസങ്കല്പം ജനതകള്‍ ഒന്നിക്കുന്നതും സോദരത്വേന വാഴാന്‍ വെളിച്ചം നല്‍കുന്നതുമായ മാതൃകാ സ്ഥാനമാക്കി മാറ്റി. ജനതയെ രണ്ടായി കാണാത്ത മുസ്ളീമിനും, ക്രൈസ്തവര്‍ക്കും, സിക്കുകാര്‍ക്കും ഏവര്‍ക്കും ഒന്നിക്കാവുന്ന ഒരു സ്ഥാനമാക്കി. അയിത്തജാതി ബോധത്തിന്റെയും, സാംസ്ക്കാരീകമായ ഇരുട്ടിന്റെയും കേന്ദമായിരുന്ന ഹൈന്ദവക്ഷേത്രങ്ങള്‍ക്കു പകരം, വെളിച്ചം വീശുന്നതും ജനതകളെ ഒന്നിപ്പിക്കുന്നതുമായ പ്രകാശം പരത്തുന്ന അരുവിപ്പുറം ക്ഷേത്ര ഉദയം മനുഷ്യനെ സ്വയം തിരിഞ്ഞു നോക്കാന്‍ സഹായിച്ചു. ആദ്യം തന്നെ അവന് മനസ്സിലായത് അവന്‍ ചിതറിയവനാണ് എന്നാണ്. ശരീരം, വസ്ത്രം, തൊഴില്‍, ഭാഷ, ആചാരചിന്തകള്‍, ജ്ഞാനരീതികള്‍ അങ്ങെനെ എന്തെല്ലാം അവന്‍ മാറ്റി. പുതിയ മനുഷ്യന്‍ ജനിച്ചു. 1855-ലെ അടിമനിരോധനവും, അധ്വാനത്തിനു പണം കൂലിയായി നല്കുവാന്‍ തീരുമാനിച്ചതും, തോട്ടം മേഖലകള്‍ ഉണ്ടായതും, ഇന്ത്യയില്‍ നടന്ന മൂലധനരംഗത്തുള്ള ആധുനീകവത്ക്കരണവും പുതിയ മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതരത്തില്‍ തന്നെയായിരുന്നു നീങ്ങിയത്. ഇത്തരം സാഹചര്യമില്ലായിരുന്നു എങ്കില്‍ ആറാട്ടുപുഴ വേലായുധപ്പണിക്കരുടെ രീതിയില്‍ പടയാളിയാകാനെ നാരായണഗുരുവിന് സാധിക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ. അല്ലെങ്കില്‍ ആത്മലീലയില്‍ മുങ്ങി രമിക്കുന്ന ചട്ടമ്പിസ്വാമികളെ പോലെയാകാനെ കഴിയുമായിരുന്നുള്ളൂ. സന്യാസത്തിലുറയ്ക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞതും, അരുവിപ്പുറം ക്ഷേത്രം സ്ഥാപിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞതും നായര്‍പടയെ തിരുവിതാംകൂറില്‍ പിരിച്ചുവിടാന്‍ കരാറുണ്ടാക്കിയ ബ്രിട്ടീഷ് സാഹചര്യമായിരുന്നു.നമുക്കു സന്യാസം തന്നത് ബ്രിട്ടീഷുകാരല്ലേ എന്ന നാരായണഗുരുവിന്റെ പ്രസ്ഥാവത്തില്‍ ഇത്തരം ചരിത്ര സാഹചര്യത്തെയാകെ കാച്ചിക്കുറുക്കിയ രീതിയില്‍ ഉള്ളടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്.

നാരായണഗുരു ഏതെങ്കിലും ഒരു ക്ഷേത്രപാരമ്പര്യത്തെ പകര്‍ത്തുകയായിരുന്നില്ല. പുതിയത് സൃഷ്ടിക്കുകയായിരുന്നു. ക്ഷേത്രത്തെ ആചാര-മത കെട്ടുപാടിലേക്ക് പൂഴ്ത്തുകയായിരുന്നില്ല. ക്ഷേത്രമുറ്റത്ത് സ്കൂളുകള്‍ സ്ഥാപിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. അരുവിപ്പുറം ക്ഷേത്രമുറ്റത്തു തന്നെ ഒരു സ്കൂളും സ്ഥാപിച്ചു. സര്‍വ്വമതക്കാരും വന്നു പോകുന്നതും സോദരത്വേന വാഴുന്നതും കുഞ്ഞുമനസ്സുകള്‍ കാണണം. കുഞ്ഞുന്നാളു മുതല്‍ പുതിയ മനുഷ്യനെയും ജീവവായുവിനേയും മനുഷ്യന്‍ കാണണം ശ്വസിക്കണം. സ്കൂളിനെ മതേതര മൂല്യത്തില്‍ പ്രതിഷ്ഠിച്ചു എന്നു വേണമെങ്കിലും പഠിക്കാം. ചുരുക്കത്തില്‍ അവര്‍ണ ജനത സാംസ്ക്കാരികമായ ഒരു സ്വന്തം ഗ്രഹം ഇത്തരത്തിലാണ് നിര്‍മ്മിച്ചത്. ഇത് പുതിയ കാലത്തിന്റെ വെളിച്ചം തന്നെയായിരുന്നു.
മനുഷ്യര്‍ സ്വന്തം വീട് തുലച്ച് വാടക വീട്ടില്‍ താമസമാക്കിയാല്‍ അത് ജീവിത വളര്‍ച്ചയാണോ തളര്‍ച്ചയോ. അതുപോലെയാണ് പുതിയ കാലത്തിന്റെ ലൈറ്റ് ഹൌസ് എന്നു വിളിച്ച സ്വന്തം ക്ഷേത്രങ്ങളില്‍ നിന്ന് അന്യരീതികള്‍ തുടരുന്ന ക്ഷേത്രമുറ്റത്ത് കൈനീട്ടി നില്ക്കുന്നത് വളര്‍ച്ചയാണോ, സാംസ്കാരിക വളര്‍ച്ചയാണോ? നാം ആലോചിക്കേണ്ടതാണ്. ഇത്തരത്തില്‍ ആലോചിച്ചാല്‍ ക്ഷേത്രപ്രവേശനം ഒരു സാമൂഹീക വളര്‍ച്ച ആയിരുന്നില്ല. വളര്‍ച്ചയെ തടഞ്ഞു നിര്‍ത്തിയ ഘടകമായിരുന്നു എന്നു കാണാവുന്നതാണ്. ഗാന്ധിജി പറഞ്ഞില്ലെ ക്ഷേത്രപ്രവേശനം മഹാകാര്യമാണെന്ന്. എസ്.എന്‍.ഡി.പി. പ്രമേയം വഴി ക്ഷേത്രപ്രവേശനം നടത്തണം എന്നാവശ്യപ്പെട്ടില്ലേ എന്നെല്ലാമുള്ള ചോദ്യമുണ്ട്. പുതിയ കാലത്തിന്റെ ക്ഷേത്രബോധത്തില്‍ നിന്നുകൊണ്ടാണെങ്കില്‍ ശരിയാണ്. പക്ഷേ സ്ഥിതിയെന്താണ്. 1932-ലെ പൂന കരാര്‍ വഴി ഗാന്ധിജി അംബേദ്കറെ അട്ടിമറിച്ചതും 1935ലെ നിവര്‍ത്തന പ്രക്ഷോഭനേതാവ് സി.കേശവനെ ജയിലിലാക്കിയ മഹാരാജാവും അവര്‍ണ ജനതയോട് നീതിയായിരുന്നില്ല കാണിച്ചത്. 1934-ല്‍ ഇ.മാധവന്‍ എഴുതിയ സ്വതന്ത്രസമുദായം എന്ന പുസ്തകം നിരോധിച്ചതും, 1935ല്‍ ഇന്ത്യാ ഗവ.ആക്ട് നിലവില്‍ വന്നതും കോണ്‍ഗ്രസ്സ് അത് തള്ളിയതും, 1936-ല്‍ ബോംബേ മഹര്‍ സമ്മേളനത്തില്‍ വെച്ച് അയിത്തജനത ഹിന്ദുമതം ഉപേക്ഷിക്കണം എന്ന് അംബേദ്കര്‍ ആഹ്വാനം ചെയ്തതും, ഈഴവര്‍ ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിക്കണം എന്ന് തീയ്യ മഹാസഭ ആഹ്വാനം ചെയ്തതും കാരണം ചില പരിമിത വിട്ടുവീഴ്ചകള്‍ ചെയ്യാന്‍ പഴയ ക്ഷേത്രവാദികള്‍ തയ്യാറായി എന്നതു വാസ്തവമാണ്. അതാണ് അവരുടെ ഭാഷയില്‍ പറയുന്ന മുപ്പത്താറിലെ ക്ഷേത്രപ്രവേശനം. പിന്നെയും പത്തുവര്‍ഷത്തിനു ശേഷമാണ് കൊച്ചില്‍ (1947 ഡിസംബര്‍ 20) ക്ഷേത്രപ്രവേശന വിളംബരം ഉണ്ടായത് എങ്ങെനെല്ലാം നീട്ടിക്കൊണ്ടുപോകാമോ, എങ്ങെനെല്ലാം വെട്ടിച്ചുരുക്കാമോ അങ്ങെനെല്ലാം ചെയ്ത് കുളിപ്പിച്ചു കിടത്തിയ ഒരു ക്ഷേത്രപ്രവേശനം കേരളീയ ജനത പഠിക്കേണ്ടതാണ്. വിശിഷ്യാ കീഴാളമാക്കപ്പെട്ട ജനതയെങ്കിലും പഠിക്കണം.
സവിശേഷമായ സാംസ്ക്കാരിക ശ്രോതസ്സ് രാഷ്ട്രീയാധികാരമില്ലാതെ നിലനില്ക്കില്ല. അരുവിപ്പുറം ക്ഷേത്രസങ്കല്പങ്ങള്‍ കീഴാള ജനതയുടെ രാഷ്ട്രീയാധികാരം നീതിപരമായി, ജനസംഖ്യാപരമായി ലഭിക്കാഞ്ഞതിനാല്‍ നിലനില്ക്കാന്‍ കഴിയാത്ത പഴയ ക്ഷേത്രരാഷ്ട്രീയത്തിലേക്ക് നിപതിക്കുകയാണുണ്ടായത്. ക്ഷേത്രമെന്ന ഉപകരണത്തില്‍ കാഴ്ചക്കാരായി ചുരുക്കകയാണുണ്ടായത്.  അതിന്റെ കര്‍തൃത്വസ്ഥാനത്തേക്ക് അഥവാ പൂജാദികര്‍മ്മത്തിലേക്കോ ഭരണതുല്യതയിലേക്കോ ആനയിക്കപ്പെട്ടില്ല. സ്വന്തം ക്ഷേത്രത്തില്‍ നിന്നും അന്യ  ക്ഷേത്ര യാചക ബോധത്തിലേത്ത് ചുരുക്കി. സാംസ്കാരീക പരാശ്രിതനാക്കി. അതായിരുന്നു ക്ഷേത്രപ്രവേശനം വഴി സംഭവിച്ചത്. ക്ഷേത്രമിന്നും അധികാരസംരക്ഷണത്തിന്റെ വിഘടനയന്ത്രമായി തുടരുകയാണ്. വര്‍ഗ്ഗീയത അതിന്റെ മുഖമുദ്രയായിക്കഴിഞ്ഞു. രംഗമൊരുങ്ങി എന്നു പറയാം. ഇനിയെന്താണു ചെയ്യുക.
ഇപ്പോഴെവിടെയാണ് എത്തി നില്ക്കുന്നത്? അവിടെ നിന്ന് നടന്നു തുടങ്ങണം. അരുവിപ്പുറം പ്രതിഷ്ഠ കേരളത്തിന്റെ (ഇന്ത്യയുടെ) വെളിച്ചവും ക്ഷേത്രപ്രവേശനം പിന്നീടുള്ള ഇരുട്ടുമാണെങ്കില്‍ ഇനിയുമൊരു പ്രകാശത്തിന്റെ നീതിഭൂമിക തേടണം. അത് പൂജാകര്‍മ്മത്തിലും ഭരണനിര്‍വ്വഹണത്തിലുമുള്ള പങ്കാളിത്തവും സോദരത്വേന വാഴുന്ന വ്യാപക വേദിയുമാകണം. മുറ്റത്ത് കൈ നീട്ടി നില്ക്കുന്ന അവര്‍ണ കീഴാള ജനത ക്ഷേത്രഭരണത്തിലേറണം. ദൈവത്തിനു മുന്‍പില്‍ മനുഷ്യരെല്ലാവരും തുല്യരാണ്. എങ്കില്‍ എന്തു കൊണ്ടംഗീകരിച്ചു കൂടാ?

തൃശ്ശൂര്‍ തിരുവമ്പാടി ക്ഷേത്രത്തില്‍ കോടതി പറഞ്ഞ് ഭരണത്തില്‍ കേറുന്ന രീതിയില്‍ എല്ലായിടത്തും നടക്കുമോ. ആറന്മുളയില്‍ ഈഴവര്‍ പൂജാരിയായി ചെന്നപ്പോള്‍ വലിയ വാര്‍ത്തയായത് എന്തുകൊണ്ടാണ്. ഇത്തരത്തില്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ ശബരിമലയില്‍ ആദിവാസികളെ (യഥാര്‍ത്ഥ ഉടമകളെ) പൊന്നമ്പലമേട്ടില്‍ വിളക്കവകാശത്തില്‍ കെട്ടിയിടുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണ്? ക്ഷേത്രപ്രവേശനം കേരളത്തിന്റെ വികസനമോ വിജയമോ ആയിരുന്നില്ല. അങ്ങനെ ആകണമെങ്കില്‍ മാറിയ ക്ഷേത്രസങ്കല്പങ്ങളുണ്ടാവണം. എല്ലാവര്‍ക്കും തുല്യത കിട്ടണം. ക്ഷേത്രാരോഹണത്തിന്റെ ഒന്നാം ഘട്ടം ക്ഷേത്രപ്രവേശനവും രണ്ടാം ഘട്ടം  ക്ഷേത്രഭരണേറ്റവുമാകട്ടെ. അത് സമൂഹത്തെ ജനാധിപത്യവത്കരിക്കും. ദൈവത്തിന്റെ തിരുമുറ്റത്തെങ്കിലും നീതി ഉണ്ടാകും.

പ്രദീപ് കുളങ്ങര, 9846952936
സെക്രട്ടറി, ശ്രീനാരായണ ചരിത്രപഠന സമിതി.