പരിയേറും പെരുമാൾ; നവദലിത് രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ ചലച്ചിത്രഭാഷ്യം

ഇന്ത്യൻ സാമൂഹ്യ വ്യവസ്ഥയെ എക്കാലവും ആഴത്തിൽ അസ്വസ്ഥമാക്കുന്ന, നീതിയുടെ തുല്യ വിതരണത്തെ അസാധ്യമാക്കുന്ന ഏറ്റവും ശക്തമായ വിലോമഘടകമാണ് ജാതി. എത്ര തീവ്രമായാണത് സാമൂഹ്യ അബോധത്തെപോലും കീഴടക്കിയിരിക്കുന്നതെന്നും അതിന് അടിപ്പെട്ട മനുഷ്യരുടെ നരകജീവിതം എത്രത്തോളം ദുരിതപൂർണമാണെന്നും ഒരു കലാസൃഷ്ടിയിലൂടെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുക എന്നത് ഏറെ ദുഷ്കരമായ കാര്യമാണ്. പ്രത്യേകിച്ച് വിനോദ കലയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്ന സിനിമ പോലെ ഒരു മാധ്യമം അതിനായി ഉപയോഗിക്കപ്പെടുമ്പോൾ. ആ ദൗത്യത്തെ വെല്ലുവിളിയായി ഏറ്റെടുത്ത് വിജയകരമായി പൂർത്തികരിച്ചിരിക്കുന്നു മാരി സെൽവരാജ് എന്ന സംവിധായകനും പരിയേറും പെരുമാൾ എന്ന ചിത്രത്തിന്റെ അണിയറ പ്രവർത്തകരും. ചലച്ചിത്രം എന്ന നിലയിൽ കലാമൂല്യവും വിനോദോപാധി എന്ന നിലയിൽ പ്രേക്ഷകനോടുള്ള നീതിയും ഒരേ പോലെ സൂക്ഷിച്ചു കൊണ്ട്, ഒരു പുതുമുഖ സംവിധായകന്റെ സിനിമ എന്ന തോന്നലിന് ഒരിടവും നല്‍കാതെയാണ് പരിയേറും പെരുമാളിനെ തീയറ്ററുകളിൽ എത്തിച്ചിരിക്കുന്നത്.

പരിയേറും പെരുമാൾ താൻ തന്നെയെന്ന് ആർക്കൊക്കെ മനസ്സിലാവുമായിരിക്കും?

താൻ ജീവിക്കുന്ന കോളനിയുടെയോ ഗ്രാമത്തിന്റെയോ പേരു കൊണ്ടുതന്നെ തന്റെ ജാതി എന്തെന്ന് തിരിച്ചറിയപ്പെടുമെന്നും അതുമൂലം അവഗണിക്കപ്പെടുമെന്നോ അപമാനിക്കപ്പെടുമെന്നോ ഉള്ള ഭയത്താൽ തൊട്ടടുത്ത ഗ്രാമത്തിന്റെ പേരു പറയേണ്ടി വന്നിട്ടുള്ള ഓരോരുത്തനും പരിയേറും പെരുമാൾ ബി.എ.ബി.എൽ, പുളിയാകുളം എന്ന് മുഴുവൻ വിലാസവും പറഞ്ഞ് സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തുകയും അതുമൂലം ജീവനും ജീവിതവും അപകടപ്പെട്ടു പോവുന്ന പരിയനെ മനസ്സിലാവും. കൂട്ടുകാരന്റെ ഈറനുണങ്ങാത്ത ഉടുപ്പ് കടം വാങ്ങി കല്യാണത്തിനു പോയിട്ടുള്ള, കുടിക്കുന്ന ഗ്ലാസിൽ, കുളിക്കുന്ന വെള്ളത്തിൽ, കഴിക്കുന്ന ഭക്ഷണത്തിൽ, കിടക്കുന്ന വീട്ടിൽ, പഠിക്കുന്ന ഇടങ്ങളിൽ, ഇരിക്കുന്ന സീറ്റിൽ, നടക്കുന്ന വഴികളിൽ, ചെയ്യുന്ന തൊഴിലിൽ, പ്രണയത്തിൽ, സൗഹൃദത്തിൽ, പകയിൽ എല്ലാം തന്നെ ജാതിയെന്തെന്ന് ഒരിക്കലെങ്കിലും തൊട്ടറിഞ്ഞിട്ടുള്ള ഓരോരുത്തർക്കും പരിയനെ മനസ്സിലാവും. വിവാഹാഘോഷത്തിന് കുതിരപ്പുറത്തേറിയതിനാൽ ദലിതനായ വരനെ സവർണർ കൂട്ടം ചേർന്നു തല്ലിക്കൊന്ന വാർത്ത അസ്വസ്ഥനാക്കിയ ഓരോരുത്തർക്കും കുതിരപ്പുറമേറിയ പെരുമാളെ മനസ്സിലാവും. അവൻ ഡോ. അംബേഡ്കറാവാൻ വേണ്ടി ലോ കോളോജിൽ പഠിക്കാൻ വന്നവൻ, തന്റെ കൂടപ്പിറപ്പുകൾക്കെതിരെ ഉയരുന്ന അന്യായങ്ങൾക്കെതിരെ നീതിയുടെ ശബ്ദമാവാനുള്ള നിയോഗം സ്വയമേറ്റെടുത്തവൻ.

പോലും തിരിച്ചറിയാനോ മറ്റൊരാളോട് പറയാനോ സാധിക്കാത്തവിധം നിർമ്മലമായ ഒരു ബന്ധത്തിന്റെ പേരിൽ അവന് സഹിക്കേണ്ടി വരുന്നത് അതിക്രൂരമായ ശാരീരിക മാനസിക പീഡനങ്ങളാണ്. എത്രയെല്ലാം ഒഴിഞ്ഞു മാറിയിട്ടും അവൻ പിന്തുടർന്നാക്രമിക്കപ്പെടുന്നു. അവന്റെ ഊരും വീടും അച്ഛനമ്മമാരും അവരുടെ തൊഴിലും എന്താണെന്നും ആരാണെന്നും മറ്റുള്ളവർക്കുള്ള അറിവാണ് അവർക്ക് അവനെ ആക്രമിക്കാനുള്ള കാരണമാവുന്നത്. നായികയുടെ സൗന്ദര്യത്തിൽ ഭ്രമിച്ച് പ്രണയപരവശനായ പതിവു നായകനല്ല പരിയൻ. പ്രണയത്തേക്കാൾ സ്വത്വ പ്രതിസന്ധിയും ആത്മസംഘർഷങ്ങളും ആണ് അവനെ അസ്വസ്ഥനാക്കുന്നത്. “നാൻ യാർ…. ” എന്നാണ് അലർച്ചയോളം മുഴങ്ങുന്ന ഒച്ചയിൽ അവൻ തന്നോടും സമൂഹത്തോടും ചോദിക്കുന്നത്. ജാതിയാൽ മുറിവേൽക്കപ്പെട്ട ഓരോരുത്തരും ആയിരം വട്ടം ചോദിച്ച ചോദ്യം, താനനുഭവിക്കുന്ന ദുരിതങ്ങൾക്ക് പരിയൻ ആരെയും പ്രതിസ്ഥാനത്ത് നിർത്തുന്നില്ല. സംസ്കാര സമ്പന്നമെന്നും സാങ്കേതികമായ പുരോഗമനം കൈവരിച്ചവരെന്നും അഭിമാനിക്കുന്ന പൊതുസമൂഹം ജാതിയുടെ വിഷയത്തിൽ കൈക്കൊള്ളുന്ന വിപരീതവും ഹിംസാത്മകവുമായ നിലപാടാണ് യഥാർത്ഥ പ്രതിയോഗി.

കിറുമി, വിക്രംവേദ തുടങ്ങിയ ചിത്രങ്ങളിലൂടെ തന്നെ കഴിവുറ്റ നടൻ എന്നു തെളിയിച്ച കതിർ, അതിമനോഹരമായാണ് പരിയേറും പെരുമാൾ എന്ന കഥാപാത്രത്തെ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. ഒട്ടും കൃത്രിമത്വമില്ലാതെ, ഭയവും ക്രോധവും വേദനയും അസ്വസ്ഥതകളും ഉൾപ്പെടെയുള്ള തീവ്രവൈകാരിക രംഗങ്ങളെപ്പോലും തികഞ്ഞ കയ്യടക്കത്തോടെ കതിർ ഭംഗിയായി ചെയ്തിരിക്കുന്നു. നായക കഥാപാത്രത്തിന്റെ മാത്രമല്ല, സിനിമയിലെ മുഴുവൻ കഥാപാത്രങ്ങളുടെ സൃഷ്ടിയിലും കാസ്റ്റിംഗിലും പുലർത്തിയിരിക്കുന്ന സൂക്ഷ്മത പ്രശംസനീയമാണ്. ജ്യോതി മഹാലക്ഷ്മി എന്ന നായികാ കഥാപാത്രത്തെ ഭംഗിയാക്കിയ ആനന്ദി, ജ്യോതി മഹാലക്ഷ്മിയുടെ അച്ഛൻ കഥാപാത്രമായെത്തിയ മാരിമുത്തു, പരിയന്റെ സുഹൃത്തായ നിയമ വിദ്യാർഥിയെ അവതരിപ്പിച്ച യോഗി ബാബു, തെരുക്കൂത്ത് കലാകാരനായ പരിയന്റെ അച്ഛനെ അവതരിപ്പിച്ച വണ്ണാർ പേട്ടൈ തങ്കരാജ്, അമ്മ, പ്രിൻസിപ്പൽ, പ്രേക്ഷകന്റെ ഉടലിലൂടെ അറിയാതെ കടന്നു പോകുന്ന വിറയലുണ്ടാക്കുന്ന, നിശബ്ദമായ വിദൂര സാന്നിധ്യങ്ങളിൽപ്പോലും ഭയം ജനിപ്പിക്കുന്ന കരാട്ടേ വെങ്കടേശൻ എന്ന അറുപതു വയസ്സുകാരൻ വില്ലൻ, ഗ്രാമത്തലവൻ, കറുപ്പി എന്ന നായ തുടങ്ങി ചിത്രത്തിലെ ഓരോ കഥാപാത്രങ്ങൾക്കുമുണ്ട് എടുത്തു പറയേണ്ടുന്ന പ്രത്യേകതകൾ.

ചിത്രത്തിന്റെ അവസാനം പരിയൻ നായികയുടെ അച്ഛനോടായി പറയുന്ന ” നീങ്ക നീങ്കളാ ഇരിക്കറവരേയ്ക്കും നാൻ നായായ് താനിരിക്കണമെന്ന് നീങ്ക എതിർ പാക്കിറവരേക്കും ഇങ്ക എതുവും മാറാത്” എന്ന ഡയലോഗ് യഥാര്‍ഥത്തില്‍ നായികയുടെ അച്ഛനോടല്ല, മറിച്ച് അടിക്കാനുയർത്തിയ കൈകളോടെ തങ്ങൾക്കു ചുറ്റും നിൽക്കുന്ന, മുഖത്തു മൂത്രമൊഴിക്കാനും കൊന്നുകളയാനും മടിക്കാത്ത അധീശ വർഗ പ്രതിനിധികളായ ഓരോ മനുഷ്യരോടുമാണ്.

ദീർഘ സംഭാഷണങ്ങൾ ചിത്രത്തിൽ ഒരിടത്തുമില്ല. ചുരുക്കം ചില ഡയലോഗുകളിലുടെ കഥാപാത്രത്തിന്റെ മനസും ചിന്തയും പ്രേക്ഷകനു വ്യക്തമാക്കിക്കൊടുക്കാൻ തിരക്കഥാകൃത്തിന് സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്. കല്യാണത്തിനെത്തിയ പരിയനെ മുറിയിൽ പൂട്ടിയിട്ട് അടിക്കുന്ന രംഗത്തിനൊടുവിൽ നായികയുടെ അച്ഛൻ പറയുന്നത് “ഡേ തമ്പീ, ഉന്നോട് സേർത്ത് എൻപൊണ്ണയും കൊന്നിടുവാങ്കെടാ” എന്നാണ്. ആ ഒറ്റ വാചകത്തിൽ ഒരച്ഛന്റെ ആത്മസംഘർഷം മുഴുവനുമുണ്ട്. തമാശകളിലൂടെ പ്രേക്ഷക ഹൃദയത്തിൽ ഇടം നേടിയ നായകന്റെ സുഹൃത്ത് “നാൻ എന്നടാ ജാതി പാത്താ ഉന്നോട് പഴകിറേ ..” എന്നൊരു ചോദ്യം നിസ്സഹായമായി ചോദിക്കുന്നുണ്ട്. അങ്ങനെയും മനുഷ്യരുണ്ട് എന്നെങ്ങനെ അതിലും വ്യക്തമായി പറയാനാവും! ചിത്രത്തിന്റെ അവസാനം പരിയൻ നായികയുടെ അച്ഛനോടായി പറയുന്ന ” നീങ്ക നീങ്കളാ ഇരിക്കറവരേയ്ക്കും നാൻ നായായ് താനിരിക്കണമെന്ന് നീങ്ക എതിർ പാക്കിറവരേക്കും ഇങ്ക എതുവും മാറാത്” എന്ന ഡയലോഗ് യഥാര്‍ഥത്തില്‍ നായികയുടെ അച്ഛനോടല്ല, മറിച്ച് അടിക്കാനുയർത്തിയ കൈകളോടെ തങ്ങൾക്കു ചുറ്റും നിൽക്കുന്ന, മുഖത്തു മൂത്രമൊഴിക്കാനും കൊന്നുകളയാനും മടിക്കാത്ത അധീശ വർഗ പ്രതിനിധികളായ ഓരോ മനുഷ്യരോടുമാണ്. അടിച്ചമർത്തലുകൾക്ക് ഇരകളാകുന്നവർ അത് തങ്ങളുടെ വിധിയെന്ന് കരുതി പ്രതികരണ ശേഷിയില്ലാത്തവരായി മാറുകയും മാറ്റപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നതിന് ഉദാഹരണമാണ്, തന്റെ അച്ഛനെ അപമാനിച്ചവരോട് പ്രതികാരം ചെയ്യാൻ ഒരുങ്ങുന്ന പരിയനെ അമ്മ തടയുന്ന രംഗം. ” ഉൻ അപ്പാവുക്കിത് മുതൽ തടവൈയാ…?” എന്നാണ് ആ ചോദ്യം. എവ്വിധമാണ് ഒരു ജനത തങ്ങളുടെ മേൽ ചുമത്തപ്പെടുന്ന ജാതിക്കൊടുമകളോട് നിസ്സഹായമായി സമരസപ്പെടുന്നതെന്ന് എത്ര സൂക്ഷ്മമായാണ് അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ വെളിപ്പെടുത്തുന്നത് എന്നു നോക്കൂ. ചലച്ചിത്രം കണ്ടു മടങ്ങുമ്പോഴും പ്രേക്ഷകന്റെ ഉള്ളിൽ തങ്ങി നിൽക്കുന്ന ഈ വൈകാരിക രംഗങ്ങളോരോന്നും സംഭാഷണങ്ങളേക്കാൾ ഏറെ പ്രേക്ഷകനോട് സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്.

പ്രതീകങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയം